Lang heb ik geloofd dat liefde betekende dat ik mijzelf moest weggeven. Dat mijn hart alleen zuiver was als het altijd openstond, zonder voorwaarden, zonder “nee”. Maar de waarheid die mijn ziel mij fluisterde, was heel anders: liefde die geen grenzen kent, verliest haar heiligheid.
In het pleasen raakte ik verdwaald. Ik trok zielen aan die mijn licht doofden en mijn energie dronken als water. Het waren spiegels die mij lieten zien hoe ik mijn eigen levensstroom weggaf. Ik noem ze bloedzuigers, maar eigenlijk waren het leraren, want dankzij hen werd ik wakker.
Toen ik mijn grenzen begon te plaatsen vanuit liefde, voelde het alsof er een poort in mijn bewustzijn openging. Een grens bleek geen harde muur, maar een energetisch veld dat mij verbond met mijn waarheid. Alles wat resoneerde met liefde stroomde binnen, alles wat niet in trilling was met mijn ziel, bleef buiten. Het was een heilig ontwaken: ik herinnerde mijzelf.
Een liefdevol “nee” is geen afwijzing. Het is een ja tegen mijn eigen ziel, een ja tegen het licht dat ik ben. Iedere grens die ik stel, is een gebed in stilte: hier kies ik voor liefde, hier kies ik voor waarheid.
Want alles ís liefde. Ook de grens. Ook de stilte daarna. Ook het ontwaken dat volgt als je eindelijk voelt: ik ben heel, precies zoals ik ben.
Wat ooit begon als een simpele hobby schrijven om mijn hart lucht te geven is uitgegroeid tot Donnasselflove. Een plek waar ik mijn zielenreis deel, waar filosofie en spiritualiteit samenvloeien, en waar woorden als lichtdeeltjes mogen landen in wie ze leest.
Grenzen stellen is niet hard. Grenzen stellen is heilig. Het is de taal van zelfliefde, en tegelijk een ode aan het universum. Een fluistering die zegt: ik ben wakker, ik ben liefde, ik ben licht. 🌙✨
De hele blog lezen?
Ontdek meer dan alleen blogs en klik op de link om vrijblijvend lid te worden van onze community een liefdevolle plek vol inspiratie, verbinding en wekelijkse mails boordevol inzichten en een virtuele knuffel.
Samen groeien we in zelfliefde en vrijheid.
Add comment
Comments