Ze zeggen wel eens: als je geen vijf minuten hebt om te mediteren, heb je twee uur nodig.En eerlijk? Dat klopt meer dan ik ooit durfde toe te geven.

Lang heb ik geloofd dat liefde betekende dat ik mijzelf moest weggeven. Dat mijn hart alleen zuiver was als het altijd openstond, zonder voorwaarden, zonder “nee”. Maar de waarheid die mijn ziel mij fluisterde, was heel anders: liefde die geen grenzen kent, verliest haar heiligheid.

Alleen zijn. Voor velen klinkt het als een straf: stilte, leegte, misschien zelfs een gevoel van eenzaamheid. Maar voor mij werd het uiteindelijk een van mijn grootste geschenken. Alleen zijn leerde mij niet om “alleen maar alleen” te zijn, maar juist om samen te zijn met de belangrijkste persoon in mijn leven: mezelf. In het begin is het confronterend. Je zit oog in oog met je eigen gedachten, zonder het lawaai van anderen. Geen meningen, geen advies, geen likes of appjes die je even afleiden van wat er werkelijk speelt. Alleen jij… en je innerlijke stem. En geloof me: die stem kan soms harder schreeuwen dan een kleuter zonder middagdutje. Psychologen bevestigen het inmiddels ook: regelmatig tijd alleen doorbrengen vergroot je creativiteit, zelfkennis en emotionele stabiliteit. Onderzoek van de Universiteit van Rochester laat zien dat mensen die bewust tijd alleen nemen, beter kunnen reflecteren en uiteindelijk meer tevreden zijn met hun keuzes.

Kwetsbaarheid… tja, het klinkt bijna als zo’n spirituele mode-term die tegenwoordig overal opduikt. Maar voor mij is het allesbehalve een modewoord. Het is iets levends. Iets dat steeds weer een andere vorm aanneemt, afhankelijk van waar ik in het leven sta.

Er was een tijd dat ik dacht dat geluk hetzelfde was als alles positief benaderen. De roze bril opzetten, glimlachen, en alleen licht zien. Maar wat bleek? Dat was een halve waarheid. Geluk dat geen diepte kent, is net zo instabiel als een huis gebouwd op zand. Het ziet er even mooi uit, maar het stort in zodra de storm komt.

Op mijn zesde begon de aarde onder mijn voeten te schuiven, en op mijn dertiende koos ik de weg naar buiten. Vanaf dat moment leefde ik in beweging veel altijd schakelen, survival modus.

(En een beetje gek zijn helpt ook. Een vleugje gekte om je hart wakker te kussen.)

De Magie van Dankbaarheid: De Sleutel tot een Positiever Leven